Canon del Rio Lobos

Natuurpark Canon del Rio Lobos

Zo heet het natuurgebied dat onze volgende bestemming werd. Een natuurgebied dat bestaat uit een Canyon van 25 kilometer lang en maar een paar kilometer breed. Door de eeuwen heen uitgesleten in de rotsen door de rivier. Een rivier waar op dit moment, vlak voor de herfst, nog maar weinig van zichtbaar is. Links en rechts wat uitgestrekte poelen met daarin soort van lelies en andere waterplanten maar van een rivier was geen sprake. Wel is het er opvallend groen. Veel verschillende soorten bomen, loofbomen maar ook naaldbomen. Maar ook de oevers van wat dan dadelijk in herfst en winter en wellicht ook voorjaar, weer rivier gaat zijn, ook overdadig groen. Later wordt dat mysterie ook opgelost. Er blijkt namelijk ook sprake te zijn van een ondergrondse rivier die door de hele canyon loopt en dus deze oase creeert ook al heeft het al maanden niet geregend.

Maar wat ons hiernaartoe bracht was niet de canyon en de ondergrondse rivier maar de populatie  Griffioen Gier. Meer dan 300 koppels huizen er hier en ze zijn gigantisch groot. Enorm gewoon. Als je door de canyon wandelt en er suist zo’n exemplaar over je heen (je hoort ze ook echt, zo’n enorme luchtverplaatsing veroorzaken ze) valt er gewoon een slagschaduw over je heen. We raken niet uitgekeken. Tijdens de wandeling komen we ook tot de ontdekking dat ze nog jongen hebben die gevoerd moeten worden. Die zitten in de enorme holen die in de stijle rotswanden uitgesleten zijn. Af en toe zien we ze zitten op het randje en dan is het een kwestie van wachten totdat pa en/of ma met wat te eten weer thuis komen. Dan komt daar zo’n gevaarte aangevlogen in duikvlucht en stort zich op de rand waar het jong al zit te wachten. En dat geeft weer een geweld dat het een oordeel is. Het gekrijs is van heinde en verre te horen. Nu we dat concept doorhebben, zien en horen we nog veel meer jongen die door pa en/of ma gevoederd worden. Het blijft helaas wel een drama om vogels op de foto te zetten, ze zeilen onverwacht over zodat je sowieso te laat bent met knippen of ze storten zich met zo’n noodgang op het nest/hol dat dat ook maar niet wil lukken. We zijn reuze benieuwd naar de foto’s maar terugkijken op de camera heeft geen zin want dat beeldscherm is zo klein dat je daar toch niet goed van kunt inschatten of een foto wel of niet de moeite waard is. We zullen geduld moeten hebben tot thuis. Het is al met al enorm indrukwekkend. Ik loop me wel de hele tijd hardop af te vragen waar al die beesten toch van moeten leven. Zo groot is die canyon nou ook weer niet dat die vergeven is van het wild waar deze grote beesten van kunnen leven. En gieren zijn aaseters, dus er moet nogal wat aas te vreten zijn daar. Terug op de camping wordt dat mysterie opgelost door onze campingbeheerder. Ze worden gevoederd. Om te voorkomen dat ze vertrekken. Dat voelt voor mij een beetje alsof ik naar een circusact heb gekeken. Natuurlijk, de gieren zijn echt en blijven indrukwekkend. Maar ik vind het wel een vreemde manier van faunabeheer. Mooi, maar een beetje nep. Althans naar mijn idee