El Parque Natural Hoces del Duraton

El Parque Natural Hoces del Duraton

Vanochtend in de auto gesprongen om naar het startpunt van een wandeling te rijden. Dat is wel wat anders als bij de vorige camping, daar liepen we binnen 10 minuten van de camping zo het natuurgebied in. Maar, je kunt niet alles hebben. Het startpunt was voorbij Sepulveda, daar was het in alle vroegte al een drukte van jewelste. Bij het doorkruisen van het dorp konden we al zien dat het een mooi en gezellig plaatsje was. Kees wilde eigenlijk stoppen om er een espresso te doen maar het was zo druk dat je er je auto niet kwijt kon. En ik voorzag dat veel van die Spanjaarden die nu nog rondliepen in Sepulveda ook de canyon in zouden gaan willen. En daar hadden we tijdens eerdere wandelingen in Spanje al ervaringen mee. Ze gaan meestal in grote getale en hebben dan vaak ook een hoop geluid bij zich. En mocht je nog iets willen zien aan wild onderweg, dan is de kans daarop wel geminimaliseerd. Het ratelt dat het een lieve lust is. Dat je je afvraagt wat die mensen toch in al die uren dat ze aan het wandelen zijn toch in godsnaam tegen elkaar te vertellen hebben. Hartstikke vriendelijk hoor, dat wel, maar toch. De natuur in gaan wij toch vooral voor de natuur en voor de rust. Dat is gelukkig gelukt! Pas toen we aan de terugweg begonnen (het was een heen en weertje door de canyon van 10kilometer enkele reis), liepen we ze tegen het lijf. Deze canyon was in niets te vergelijken met die van de Rio Lobos. Veel smaller, met een prachtig helder stromend (of moet ik zeggen kabbelend) riviertje er doorheen. Heel veel bomen en groen en op sommige plekken plots wat breder met uitzicht op de wanden van de canyon. We waren getuige van een territoriumstrijd tussen twee eekhoorns. Toch wel een paar minuten lang renden ze parallel aan onze weg achter elkaar aan, springend van boom naar boom en elkaar achterna rennend in bomen. Uiteindelijk was de strijd beslecht en was duidelijk wie waar hoorde. Mooi om te zien.

Het was alsof we door een voliere liepen. Zoveel gekwinkeleer van verschillende vogeltjes. En dan loop je de bocht om en suist er weer zo’n grote jongen over je heen. Hier zitten ze ook. Griffioen gieren. Niet in zulke grote getale als in Rio Lobos, ze worden hier namelijk niet gevoerd en moeten zichzelf onderhouden. Het schouwspel blijft prachtig. Jongen zitten op een rand te wachten tot pa en ma ze komen voederen, met een duikvlucht storten ze zich op het nest om daar gierend (let op de woordspeling :-) ) tot stilstand te komen. Dan zet het jong het op een krijsen tot pa of ma zich ontdaan heeft van zijn eten en flapperen pa en ma er weer vandoor op weg naar de volgende maaltijd. We kunnen er naar blijven kijken. Spanwijdte van de gieren bedraagt tussen de 2,40 en 2,80 meter! Vandaar de enorme luchtverplaatsing die ze veroorzaken als ze over je heen suizen.

We lopen dezelfde weg terug maar hebben weer een heel andere wandeling dan op de heenweg. Zo apart dat ook ook al loop je dezelfde weg je weer zoveel andere dingen ziet. 

Na de wandeling dan toch ook maar Sepulveda in, een beetje sight seeing en voor die espresso waar we de hele dag naar gesmacht hebben:-)