Los Pyreneos

Puyarruego

Van de Franse Pyreneeen naar de Spaanse Pyreneeen. Van waar wij zaten in Frankrijk, echt maar een wippie. De tunnel bij Bielsa door en je bent er. Nog geen 50 kilometer van deur tot deur en we zitten in een totaal andere wereld. Doen de stadjes in de Franse Pyreneeen nog aan als wintersportoorden in ruste, veel van de Spaanse dorpen zijn echte oude bergdorpen vastgeplakt tegen de berg en niet meer dan 15 tot 20 huizen bij elkaar. Maar vergeet vooral de temperatuur niet. We zitten aan de zuidkant van de Pyreneeen en waar aan de Franse kant de koude Atlantische stroom tegen de bergketen botst en daar voor een behoorlijk frisse wind (‘s avonds zelfs ronduit koud) brengt, zitten we aan de Spaanse kant aan de leizijde en dat levert een behoorlijke temperatuur stijging op. Das wel erg lekker hoor. Weer tot een uur of 9 lekker relaxed buiten zitten in plaats van met een ijspegel aan je neus nog voor 7 naar binnen moeten vluchten.

En het ziet er weer zo totaal anders uit. Als we op de camping staan zien we de bergtoppen wel liggen maar zijn ze toch wat verder weg dan in Frankrijk. Maar zodra je de camping afrijdt, zit je in no time echt weer midden in de bergen. 

Gisterenochtend hadden we een regenmorgen, dat dan weer wel aan de Spaanse kant (overigens hebben we ook een regennachtje aan de Franse kant gehad) en hebben we eerst even rustig zitten lezen op de veranda van ons huisje (toch wel lekker, niet in de tent als het regent :-) ). Toen het wat lichter werd zijn we in de auto gesprongen op weg naar Ainsa. Een mooi bergdorp even verderop. En dat bleek ook echt weer een plaatje te zijn. Het oogt wellicht wat donker op de foto’s maar dat komt doordat de zon toen nog niet doorgebroken was. Vanuit het nieuwe deel van het dorp met de trap omhoog naar het oude dorp. Mooi, mooi, mooi. Maar dat hebben we al vaker tegen elkaar gezegd deze reis. Dat is wel het mooie aan het maken van zo’n lange reis. Je hebt dan ook echt de tijd en gelegenheid om bij al die mooie plekjes aan te leggen en ook te ontdekken en even te blijven. We hebben er ook echt wel weer een tijd rondgezworven en lekker zitten lunchen op zijn Spaans. Racciones met een glaasje rode wijn erbij (voor de niet Spanjaarden onder ons, Racciones zijn wat grotere porties Tapas). Lekker hoor. Terug op de camping hebben we Contador zijn laatste etappe zien winnen in de Vuelta, ook leuk, zo tussen de Spanjaarden. Zeker voor twee Contador fans.

Vanochtend stond er een lange wandeling op het programma. Een door een Canyon, die niet heel ver van de camping zou moeten beginnen. Maar dat bleek allemaal een beetje ingewikkelder dan gedacht. Eerst de weg opgeschoten en 15 kilometer de bergen in gereden. We kwamen aan bij een dorpje, Buersa, en dat zou nou net niet de bedoeling moeten zijn. Dus weer rechtsomkeert en naar beneden (de weg was zo smal dat je bij een tegenligger echt even moest stoppen om elkaar te kunnen passeren) en toen de andere weg op waar ook stond aangeduid dat die uit zou moeten komen in Canon de Anisclo. Maar die weg was afgesloten na een kilometer of 5. In opperste verwarring terug naar de camping gereden (die heet tenslotte ook Camping Canon de Anisclo) en daar toch nog maar eens navraag gedaan. De eerste weg die we helemaal waren opgereden, moesten we toch hebben. In verband met steenlawines was de andere afgesloten. We moesten het dorp voorbij en daar de auto parkeren en dan zouden er ieder half uur bussen rijden naar de kloof waar de wandeling zou beginnen. Grote voordeel van deze verwarring was wel dat we op de camping meteen even een espresso konden doen, die hadden we namelijk nog niet gehad.

Boven bij de parkeerplaats aangekomen ontstond er weer verwarring want die was nl afgezet met afzetlinten. Afijn, toch maar de auto geparkeerd en met een grote groep Spaanse wandelaars die ook in opperste verwarring rondliepen maar gewoon aangelopen richting kloof. Wat nou bus….

En het was prachtig, alweer. Jullie zullen inmiddels wel pukkels krijgen van de superlatieven die we gebruiken in het blog, maar het is echt waar. Enorm gewandeld weer, bijna 6 uur in totaal. De kloof heen en weer, en nog niet eens tot het einde gekomen. Te laat van stal. Trouwens niet alleen door het gerij op zoek naar de start van de wandeling maar omdat we (voor de verandering…) weer eens een gat in de dag hebben geslapen. We gingen om half 11 slapen en Kees zei nog (voor de gein) “we hoeven toch zeker geen wekker te zetten”, dat was misschien wel handiger geweest aangezien we pas om 7.55u wakker werden. Dat gaan we in het vervolg misschien toch maar wel doen. Anders wordt het wel enorm afkicken als we straks weer moeten gaan werken en we niet de tijd hebben om 10 uur te slapen…..

En dan vergeet ik zomaar te schrijven over de enorme Lammergieren die bij tijd en wijle (en in grote getalen) boven ons rond cirkelen. Mijn god, wat zijn die beesten groot!