Onderweg in Spanje

Heel veel verschillende landschappen in Spanje. Maar wat opvalt is dat het ook hier zo ontzettend leeg is. Geen nothingness zoals beschreven in The Patagonia Express over Chili en Argentinie of zoals in Namibie en delen van Oost Europa, maar toch wel erg leeg. Hier en daar zie je een finca in het veld, maar voor het overgrote deel is het toch vooral leeg. De enige mensenhand die je kilometerslang ziet, zijn de hele oude afscheidingsmuurtjes tussen de percelen die er al eeuwenlang lijken te staan. En, bijna nergens een stukje vlak. We zien delen van Afrika terug en van Oost Europa. Wat een ruimte is er toch nog op vele delen van de wereld (gelukkig!). 

Vanochtend op internet teruggelezen dat de Extremadura qua oppervlakte vergelijkbaar is met Nederland. Er wonen alleen geen bijna 17 miljoen mensen maar, maar 1,2 miljoen mensen. Geen wonder dat we toen we er rondreden, bijna geen mens tegenkwamen. 

Gisteren zijn we vanuit Guadalupe naar Talarrubias gereden. Nog steeds in de Extremadura maar alweer iets zuidelijker zodat we wat makkelijker naar Cordoba zouden kunnen toeren vandaag. De afstanden lijken namelijk vaak niets maar omdat het qua snelwegen niet zo dik bezaaid is als Nederland, doe je er toch nog een hele tijd over en we wilden niet al te laat in Cordoba aankomen. Talarrubias ligt in een deel van de Extremadura waar een aantal meren aan elkaar gelust lijken te zijn maar waar het bijzonder moeilijk is om accommodatie te vinden. Als je er doorheen rijdt geen wonder omdat ook dit deel van Spanje een deel is waarin geen mens lijkt te wonen. Kilometers lang geen teken van leven, zelfs aan de meren niet. Meren waar wel eens meer water in heeft gezeten dan nu. Althans, zo lijkt het. Er lopen ook verschillende irrigatiekanalen vanaf het meer door het land waar volop olijfbomenplantages staan. Wellicht dat dat de lage waterstand verklaart. 

Uiteindelijk hebben we een camping gevonden. Het kostte wat kruim maar het was een mooi verzorgd campinkje om te zien. Wat wel meteen opviel was de enorme, nagelnieuwe brug die zo’n beetje pal boven de camping het meer overspande. En, de seizoensgasten. Een fenomeen dat we nog nergens op de camping zijn tegengekomen behalve in, Nederland (vaak onze clientele….) en,  in Spanje. Hier niet zoals in Nederland een stacaravan maar gewoon een soort van vouwkampeerwagens maar dan wel met van alles eromheen gebouwd. Een hokje met het kookgerei. Eigen spoelbakken en een enorme overkapping over dat alles heen. Dat je kunt zien, dit gaat de eerste paar jaar niet van zijn plaats af. Wij arriveerden op vrijdagmiddag. En natuurlijk kwamen de ‘vaste’ campinggasten van lieverlee binnengedruppeld op vrijdagavond. Lekker “spulleke” zeiden wij tegen elkaar. Wij hebben nog een poging gewaagd om een wandeling te maken, maar ondanks dat we in een hele mooie omgeving zaten, was dat een beetje tevergeefs. De camping en de omgeving zijn ingericht op autorijden, in een boot kruipen en gaan vissen. Wandelen is daar een onbekend fenomeen. Het werd een onrustig nachtje. Daar deed vooral het verkeer over de brug geen goed aan.

Boodschappen doen. We worden er steeds handiger in. We kijken hoe groot de plaats is waar we naartoe gaan en schatten in hoe groot de kans is dat we er in slagen om ‘lekkere’ boodschappen te doen in de plaats van bestemming. Anders doen we het bij het weggaan als het een grotere plaats is. Soms wordt je dan wel verrast over wat je dan in de schappen aantreft.